15 April 2023 – West Highland Way – Schotland

Ik was gevraagd om met een groep studenten van ROC Tilburg mee te gaan als gids om de West Highland Way te lopen. De reis werd mede begeleid door twee leraren en nog een coach.  Thuis vroeg ik me al af wat mijn toegevoegde waarde zou zijn als gids. Het was immers lopen over paden en wegen. In Schotland werd dit gevoel bevestigd. Al snel ontdekte ik dat het een betaalde wandelvakantie zou zijn. Vooral toen ik de groep studenten uitleg gaf over ‘bergwandeltechnieken’. Ze bedankten me allemaal voor de uitleg, maar ze keken me aan alsof ze geen flauw idee hadden, wat ik zojuist had verteld. Lekker wandelen en genieten dus.

Tijdens deze 150 kilometer lange tocht ontdekte ik de fun van het lopen van een langere afstand. Ondanks dat ik het liefst met kaart en kompas dwars door de natuur wandel, dus zonder paden, ontdekte ik toch de eenvoud en het plezier. Gewoon elke dag lekker wandelen. Er zijn geen afleidingen. Gewoon bezig zijn met kilometers wandelen en je laten verrassen door de prachtige landschappen die je tegenkomt.

Halverwege de tocht bedacht ik me dat ik nog een lange afstandstocht wilde lopen. Het eerste dat in me opkwam was de Dutch Mountain Trail. Het was eigenlijk geen gedachte, maar een beslissing om de DMT te lopen. Top, maar eerst deze West Highland Way maar eens uitlopen. Na 8 dagen en 155 kilometer wandelde ik over de eindstreep in Fort William. Done.

Mijn eerste echte langeafstandswandeling was voltooid. Met een voldaan gevoel, dronk ik die avond in het hotel een pint, denkend aan die Dutch Mountain Trail. Die ga ik in de zomervakantie lopen.

11 Augustus – Dag 1 – Van Eygelshoven naar Vaals

De eerste dag van de Dutch Mountain Trail (DMT). Een tocht van in totaal 101 km lengte, verdeeld over 4 dagen met een route die zich uitstrekt over 7 heuvels door zo veel mogelijk natuur. Ik ben heel benieuwd en heb er heel veel zin in. Ook al woon ik al 7 jaar in de provincie Utrecht, als Limburger voel ik me trots om deze tocht te gaan lopen, al heb ik nog geen stap gezet.

‘s Ochtends loop ik samen met mijn vrouw Whitney een rondje in IJzeren om onze hond Skye uit te laten. Het is rond 07.30u en het is nu al benauwd. De weersvoorspelling van vandaag: “Warm zomerweer”. Oftewel, het wordt zweten.

Omdat mijn schoonouders in Limburg wonen, brengen zij ons dagelijks naar het beginpunt en halen ze ons bij het eindpunt op. Tevens kunnen we bij hen een stevige maaltijd eten en weer overnachten en opladen voor de volgende etappe.

We zitten in de auto richting Station Eygelshoven, het officiële DMT startpunt. Gedropt met dagrugzak en veel zin, beginnen we aan onze eerste stappen van deze eerste etappe. 28,6 kilometer liggen voor ons, met als eindbestemming Vaals. “Doa goon ver”.

De eerste kilometers lopen we vooral door Parkstad. De naam zegt al genoeg. Auto’s, dorpjes, mensen, kortom drukte. We staan al snel op de kunstmatige “Wilhelminaberg”, de eerste heuvel van de route. We lopen stevig door, omdat we allebei blij zijn als we voet kunnen zetten op een rustig natuurpad. Eindelijk kruisen we de laatste drukke autoweg en langzaam verdwijnen de dorpsgeluiden naar de achtergrond. We wandelen over een rustig pad en al vlug lopen we over de Duitse landsgrens richting het dorp Horbach. 

Na een klim over de Schneeberg, stoppen we een moment voor een foto bij een stuk van de Westwall, oftewel de Siegfried linie, bestaande uit zogenaamde drakentanden die fungeerden als betonnen tankversperringen in de Tweede Wereldoorlog. 

We vervolgen de route richting Bocholtz, waar we een korte detour maken langs een supermarkt om een stevige lunch te halen en om een heerlijke koude cola te scoren. 

Na de lunch en het ontspannen van de benen, wandelen we verder richting Vaals. De zon staat loodrecht boven ons en is goed aan het branden. Het kwik heeft vandaag zeker de 32 graden aangetikt. Terwijl we lopen over een mooi lang veldpad, komt het eindpunt van dag 1 – de toren van het drielandenpunt – in zicht. Uiteindelijk komen we de eerste huisjes tegen van Vaals en eindigen we met verstijfde benen op een terras om met een koud bier te proosten op de eerste dag. Tevreden met de eerste etappe. Op naar dag 2.

12 aug – Dag 2 – Vaals naar Gulpen

Op deze tweede dag heeft het hete weer plaatsgemaakt voor bewolking en regen. Whitney heeft veel spierpijn en neemt een pauze.
Ik voel de benen wel, maar ze zijn goed hersteld. Ik heb blijkbaar de West Highland Way kilometers nog in de benen zitten. 

Whitney kan dan niet wandelen, maar zet me wel af bij het eindpunt van gisteren, een zijstraat van de rijksweg in Vaals. De eindbestemming van vandaag is Gulpen. Een wandeling van 23,4 kilometer door het heuvelland. 

De regen laat nog even op zich wachten en ik maak een droge start. Het dorpsweggetje gaat al snel bergop en loopt over in een bospad richting de Vaalserberg. Ik steek de parkeerplaats van het drielandenpunt over. Vol verbazing over hoe druk het hier is in de vroege ochtend, duik ik in de hoek weer het bos in. Ik vervolg de kilometers richting het Vijlener bos, waar het ergens begint te regenen en ik mijn regenjas aantrek. Terwijl ik zo nu en dan een of twee wandelaars inhaal, kom ik verder niemand tegen en heb ik een fijn wandeltempo te pakken. Over de rechte stukken pad dwalen mijn gedachten af. Dat is het fijne van wandelen. Even nergens aan denken of juist wel nadenken. Thuis achter mijn laptop, vind ik niet altijd de heldere denkmomenten. Als ik dan wandel of hardloop, vallen gedachten vaak als puzzelstukjes op hun plek. 

Ik verlaat de mooie beschutte bossen en loop langs de weilanden richting Wahlwiller. De wind van het onstuimige weer waait over de velden en ik hoor de regen kletteren tegen de muts van mijn regenjas. Daar kan ik van genieten. Geef mij in plaats van warm weer, maar regen en wind. Daar kun je je tenminste op kleden.
Ik loop door Wahlwiller als het plotseling harder begint te regenen. Al wandelend door drassige weilanden en het passeren van een aantal wijngaarden, beklim ik de Eyserberg.

Na een afdaling laat ik het dichte Eyserbos achter me en loop ik langs velden, met in de verte Gulpen. Plotseling zie ik witte rookpluimen verschijnen boven de horizon. Bij de gedachte van ‘dat moet de miljoenenlijn zijn’, wordt dit bevestigd met een fluitend geluid van de bekende stoomloc. 

Ik weet dat ik zometeen de spoorbrug passeer en ik ga sneller lopen. Het zou mooi zijn om op de brug te staan terwijl de stomende locomotief voorbij rijdt. En dan komt het besef dat je weet dat je dat niet gaat redden. Ik klim uit wanhoop nog een talud op om de locomotief te kunnen zien, maar tevergeefs. Het enige dat ik zie is de wolk van stoom die in de verte weer verdwijnt.

Een minuut later loop ik over de brug en maak ik een foto van het spoor, terwijl ik me de stoomloc in beeld. Al snel sta ik in het gehucht Cartils waar ik Whitney bel om me in Gulpen op te halen. Het was een mooie tocht en we zijn op de helft. Nog 50 kilometer te gaan.

Dag 3 – Gulpen naar Mheer

Na regen komt zonneschijn. De wolken hebben plaatsgemaakt voor een stralend blauwe lucht. Whitney haar benen zijn na een dag rust hersteld en ze gaat weer mee op pad. We worden afgezet naast de rijksweg in Gulpen, precies op de plek waar Whitney me gisteren heeft opgehaald. Daar loopt het pad van de Dutch Mountain Trail verder. 

Het bospad begint met een klim en al vlug arriveren we bij de top van de Gulpenerberg. Geen mens te zien op deze zondag en de dorpelingen en toeristen liggen waarschijnlijk nog  te slapen. Na de berg dalen we af door een prachtig open weiland. In de verte zien we nog het drielandenpunt. In zuidelijke richting lopen we richting Eperheide en naar de vijfde ‘berg’ van deze trail: “de Hakkenberg” die zich net over de grens in België bevindt. Een stevige kuitenbijter. 

Tijdens deze etappe wisselen stukken bos zich af met paadjes langs weilanden met grazende schapen of koeien. Soms wandelen we over een brede veldweg, waar we aan de kant moeten voor een boer met zijn brede tractor. Het volgende stuk is het pad smal en overwoekerd met brandnetels, waar we voorzichtig maar toch vloekend met onze korte blote benen langs wandelen. We zitten over de helft van deze etappe en volgen het pad verder richting Sint Martens Voeren. 

Na een langere pauze klimmen we over “de Kattenrothberg” en komt in de verte de kerktoren van Mheer al in zicht. Met de verzuring goed in de benen, stampen we de laatste kilometer goed door en arriveren we voldaan bij een gezellig cafe in Mheer. We ploffen in de terrasstoelen en horen meteen de vraag: “Wilt ger get drinke?”.
Wij: “Zeker, twie pils”. Proost.

Dag 4 – Mheer naar Maastricht

De laatste dag alweer van deze trail met nog 24,9 kilometer aan pad tot het centraal station Maastricht, het eindpunt van de DMT. Het geeft twee gedachten. Enerzijds is het een mooi gevoel om de tocht te voltooien. Anderzijds vliegt de tijd zo snel voorbij, dat je eigenlijk net lekker op dreef bent en al moet stoppen. Aan mijn lijf voel ik zeker dat ik een aantal dagen aan het wandelen ben, maar ik heb nog energie over en kijk enorm uit naar deze laatste etappe.

Whitney heeft helaas van dag 3 te veel spierpijn en heeft besloten om niet mee te gaan. Ik vind het knap hoe ze qua wandelen ongetraind in een weekend toch de helft heeft meegelopen. Het is vroeg in de ochtend als Whitney me afzet bij een zijstraat in Mheer. Vanaf daar pak ik de trail weer op, welke start in het bos en al vrij vlug afwisselt met lopen over veldwegen langs open weilanden, met in de verte al zicht op Maastricht.

Na een aantal kilometer wandelen in België, passeer ik weer de Nederlandse grens en arriveer ik via Mariadorp bij de oever van de Maas in Eijsden, waar ik oversteek naar de andere kant met een kleine veerpont. Ik hoef niet lang te wachten of de veerpont legt aan. De schipper die zich insmeert met zonnebrand – al wachtend op misschien nog ander wandel of fiets volk – herinnert me aan de zomerse hitte vandaag. Toch maar insmeren dalijk. Na een oversteek van een paar minuten legt het pontje weer aan in België, waar ik me insmeer en meteen weer verder wandel. 

De kilometers langs de Maas geven vooral een indruk van de beroepsvaart en het scheepsleven. Gigantische vrachtschepen die wachten tot het stoplicht op groen springt en ze de grote sluis in kunnen varen. Eindelijk wijkt de route van de Maas af en ga ik, na het volgen van een kanaal, steeds meer de hoogte in. Tussen de bomen door zie ik in de verte het pontje nog varen. Bospaden langs mooie rotspartijen leiden na een stevige klim naar het topje van de laatste ‘berg’ van deze trail, “D’n Observant”.

Daarna daal ik af richting de ENCI groeve, waar ik eigenlijk niet zo naar uitkijk. Hoe kan zo’n tocht door mooie natuur nu langs industrie lopen? Voor mijn gevoel een stuk “waar ik maar even doorheen moet”. Totdat ik voor het poortje sta met mijn blik op de groeve gericht. Wow!
Zeker is de voormalige fabriek en schoorsteen van de ENCI zichtbaar, maar het geeft een uniek gevoel om over de bodem te lopen van de vroegere krijtzee. Tot aan de metalen trap aan het einde van de groeve, wandel je langs een mooie plas die schitterend groen en blauw kleurt in de zon. De klim en laatste kuitenbijter naar de rand van de groeve en de top van de Sint-Pietersberg bestaat uit 215 metalen traptreden.

Wetende dat dit de laatste hoogtemeters waren, geniet ik van de klim en natuurlijk het prachtige uitzicht. Ik zet de daling in richting Maastricht en wandel nog een stuk langs de Maas. Ik kom steeds meer mensen tegen als ik het bruisende centrum van Maastricht nader. Een contrast ten opzichte van de rust die ik vond op deze trail, afdalend langs mooie dalen met kabbelende beekjes en verrassende klimmen die je belonen met mooie vergezichten.

Ik loop de laatste centrumstraatjes door naar het eindpunt, centraal station Maastricht, waar Whitney met opwacht. 101 kilometer verder en met een voldaan gevoel stap ik in de auto. Stiekem had ik het ook niet erg gevonden als ik morgen nog een tocht zou mogen lopen.

De Dutch Mountain Trail is denk ik wel een van de stoerste langeafstandspaden van Nederland. De tocht is een initiatief van het Dutch Mountain Film Festival en gaat over de “seven summits”, de hoogste toppen van Nederland. Het zijn uiteraard geen echte summits, maar wel klimmen waarbij je de Limburgse heuvels voelt. Een tocht waar ik nog regelmatig met plezier aan terugdenk. 

Zou ik hem over een tijdje weer lopen? Absoluut!

Avontuurlijke groet,
Jay